ΠΑΣΙΦΑΗ
Υπάρχει ένα όνομα στην Κρήτη, που είναι το ωραιότερο που υπάρχει στον κόσμο, το ομορφότερο, το λαμπρότερο, το πιο φωτεινό, το πιο τρυφερό, το πιο γλυκό. Θα μπορούσα να πω όλες τις λέξεις που υπάρχουν, όλες τις λέξεις που καθορίζουν την ευτυχία μας, όλες τις λέξεις που δίνουν νόημα στις αισθήσεις μας, που διαμορφώνουν το όνειρό μας για την ευδαιμονία της ζωής μας. Αυτή η λέξη είναι η βασίλισσα της Κρήτης, η γυναίκα του Μίνωα, η ΠΑΣΙΦΑΗ… η πάμφωτη, η ολόλαμπρη, αυτή που φωτίζει τα πάντα, η απαστράπτουσα, η εξαιρετικά σε όλους φωτεινή… κι όταν ξέρεις ότι η ζωή είναι το ΦΩΣ και ο θάνατος το σκοτάδι… τότε παίρνεις την απόφαση να πας με την Πασιφάη, να ζήσεις με την Πασιφάη, να ερωτευτείς την Πασιφάη… για να βρεις το νόημα!
Αυτά τα λόγια δεν τα λέω εγώ, αλλά ένα φίλος, λατρεμένος ελληνιστής, ο Γάλλος, Ζακ Λακαριέρ. Παρ’ ότι ζούμε στην Ελλάδα, σ’ ένα μέρος πανέμορφο γιατί το αγαπάμε (όλα τα μέρη είναι πανέμορφα όταν τα αγαπάς και προπαντός όλες οι γυναίκες όταν είσαι ερωτευμένος… και οι γαλλίδες και οι ιταλίδες και μαροκινές)… δεν καταλαβαίνουνε την ομορφιά που κρύβουν τα πράγματα που είναι δίπλα μας και πρέπει να έρθει ένας ξένος να σου τα πει με διαφορετικό τρόπο και να σου ανοίξει τα μάτια και το μυαλό. Πριν 20 περίπου χρόνια ο Ζακ είχε βγάλει το βιβλίο «Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας» στις εκδόσεις Χατζηνικολή και μίλαγε για τις λέξεις που τον διαμόρφωσαν και τον έκαναν να ερωτευτεί την Ελλάδα, σαν γυναίκα.
Τρελάθηκα και έκανα επαφή μαζί του για να κάνουμε πρόταση στην ΕΡΤ, τις αγαπημένες τους λέξεις και αφηγήσεις. Αφού παιδεύτηκα για αρκετό διάστημα, ανεβοκατεβαίνοντας με προτάσεις και σχέδια στην Αγία Παρασκευή, φίλοι «διανοούμενοι» διευθυντές… αφού δεν «κατάλαβαν» τίποτα, δεν εγκρίνανε την πρόταση που τελικά έμεινε στα χαρτιά. Αλλά η ομορφιά και η ευτυχία είναι μόνο στην πραγματικότητα και στην καθημερινή ζωή μας… κι έτσι σας μεταδίδω την πολύ συγκινητική και αληθινή ιστορία της ερωτευμένης βασίλισσας.
Κάποια μέρα, το καλοκαίρι, καθόντουσαν στη βεράντα τους, στο εξοχικό τους παλάτι, κοντά στην Κνωσό, ο βασιλιάς Μίνως με τους δύο αδελφούς του. Εκεί που μιλάγανε, ισχυρίστηκε ότι έφτασε η στιγμή να τους παραχωρήσει το θρόνο. Για να επιβεβαιωθεί επίσημα το βασιλικό του αξίωμα ή πρέπει να παραχωρηθεί, ζήτησε από το θεό Ποσειδώνα να στείλει κάποιο χειροπιαστό σημάδι. Και πράγματι, ο θεός έβγαλε στην ακτή έναν πανέμορφο λευκό ταύρο! Έτσι ο Μίνως αναγνωρίστηκε και πάλι βασιλιάς και όλα θα πήγαιναν μια χαρά, αν η γυναίκα του η Πασιφάη, δεν έπεφτε ξαφνικά σε τρελό έρωτα με εκείνο τον ταύρο. Και δεν ήταν ένας απλός θαυμασμός για τον γλυκούλη ταύρο, που πηγαινοερχόταν στην παραλία, αλλά δημιουργήθηκε ένα τρελό πάθος… να κάνει έρωτα με το ζώον! Η Πασιφάη δεν ήξερε τι να κάνει… ευτυχώς τη λύση την έδωσε ο Δαίδαλος, που βρισκόταν εκεί για κάποια πολεοδομικά έργα. Η Πασιφάη του εξομολογήθηκε το μαρτύριό της και ο Δαίδαλος σκέφτηκε μια πονηρή λύση. Τη συνέχεια μας τη διηγείται ο συγγραφέας Απολλόδωρος…
Ο Δαίδαλος κατασκεύασε μια αγελάδα από ξύλο, τη στερέωσε σε ρόδες, κόλλησε πάνω στη ράχη της το δέρμα μιας σφαγμένης αγελάδας και την έστησε στον αγρό που συνήθιζε να βόσκει ο ταύρος. Η Πασιφάη έλαβε θέση μέσα στην κούφια αγελάδα και ήρθε ο ταύρος και ενώθηκε μαζί της…
Ο Δαίδαλος αποδείχτηκε αυθεντία στην τέχνη της υπεκφυγής. Χάρη σ’ αυτό το τέχνασμα, η βασίλισσα Πασιφάη καβαλικεύτηκε, γκαστρώθηκε και γέννησε το Μινώταυρο.
Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι. Οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι όλο αυτό το σκηνικό ήταν μια αρχαία ιεροτελεστία – ιερογαμία, όπου ένας σεληνιακός ιερέας με μάσκα ταύρου και μια σεληνιακή ιέρεια με μάσκα αγελάδας σμίγανε ερωτικά.
Πάντως πιστεύω ότι αυτό το πανέμορφο όνομα… ΠΑΣΙΦΑΗ, δεν πρέπει να χαθεί και ότι οι όμορφοι έλληνες και οι όμορφοι κρητικοί να συνεχίσουν να δίνουν στα κορίτσια τους το όνομα της πανέμορφης και ολόλαμπρης βασίλισσας.
