Δύο ήπειροι, τρεις χώρες, 7691 km ταξίδι με τον μακρύτερο σιδηρόδρομο στον κόσμο, εναλλαγές τοπίων, πολιτισμών, κουλτούρας, καιρικών συνθηκών, ανθρώπων και τρεις μοναδικοί συνταξιδιώτες που χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο: ο Αλέξανδρος, η Ιόλη και η Χριστίνα. Καλώς ή κακώς είναι κάποιες εμπειρίες στη ζωή μας που δεν μπορούν με τίποτα να αποτυπωθούν σε ένα φύλλο χαρτί ή ακόμα και σε μία φωτογραφία. Για εμένα αυτό το ταξίδι ήταν, είναι και θα παραμείνει μία τέτοια εμπειρία ζωής.
Γράφει: Η Καραβιτάκη Μαριλένα Κλινικός Φαρμακοποιός, MSc, BSc,
Υποφήφια διδάκτωρ του τμήματος Φαρμακευτικής ΕΚΠΑ
Ένα είναι σίγουρο∙ δεν θα καταφέρω να αποτυπώσω στις παρακάτω γραμμές αυτά που ζήσαμε αυτές τις συγκλονιστικές 21 μέρες οι τέσσερίς μας (γνωστοί για αυτούς που ξέρουν ως trans–survivors) αλλά στόχος μου είναι να σας ταξιδέψω έστω και λίγο και να σας συμπαρασύρω μαζί μας σε αυτή την ανεπανάληπτη περιπέτεια που ζήσαμε. Εξάλλου ήταν μια υπόσχεση που έδωσα στον φίλο Μιχάλη Παπαδάκη, διευθυντή των Κρητικών Νέων, λίγες μέρες πριν αναχωρήσω από την Αθήνα για την πανέμορφη Μόσχα…
H διαδρομή του τρένου Μόσχα-Πεκίνο
ΜΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ 7691 KM…
Το να προετοιμάσεις ένα τέτοιο ταξίδι μόνος σου δεν είναι και εύκολη υπόθεση, πιστέψτε με. Χρειάστηκαν περίπου … 6 μήνες ομαδικής προετοιμασίας για να οργανώσουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε για το πολυπόθητο ταξίδι. Το γεγονός ότι η Ιόλη κάνει το διδακτορικό της στη Σουηδία, ο Αλέξανδρος στη Σκωτία και εγώ με τη Χριστίνα στην Ελλάδα, έκανε την επικοινωνία μας λιγάκι πιο δύσκολη αλλά αυτό δεν εμπόδισε την οργάνωσή μας. Είμαστε πλέον λίγες μόνο μέρες πριν την αναχώρησή μας, και το μόνο που μένει είναι η ετοιμασία του backpack το οποίο θα έχει μέσα τα απολύτως απαραίτητα για ένα τέτοιο ταξίδι: λίγα ρούχα,παπούτσια, κάποια βασικά φάρμακα και σκεύη για τη ζωή στο τρένο και τις φωτογραφικές μας μηχανές. Με τα backpack στην πλάτη αποχαιρετάμε την καυτή Αθήνα και επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο με προορισμό την ρωσική πρωτεύουσα… Ραντεβού εκεί!
«ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ, ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ…»
Ναι, φτάσαμε σε μία από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης! Θα περάσουμε εδώ τις επόμενες τρεις μέρες και η πρώτη της εικόνα με προϊδεάζει ότι αυτή η πόλη θα μας εντυπωσιάσει! Αριστοκρατική και μοντέρνα, εντυπωσιακή και επιβλητική, αινιγματική και γεμάτη αντιθέσεις, μία πόλη σύμβολο της παγκόσμιας ιστορίας, μία μητρόπολη στην οποία χτυπά η καρδιά της σύγχρονης Ρωσίας. Οι μέρες μας στην μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης είναι μοναδικές αλλά και κουραστικές. Έτσι, ξυπνάμε καθημερινά νωρίς και αφού φάμε ένα δυναμωτικό πρωινό με ελληνικό γιαουρτάκι που βρήκαμε στα σούπερ μάρκετ της πόλης, ξεκινάμε την περίηγηση στους δρόμους της.
Δεν θα μπορούσαμε να μην ξεκινήσουμε από την ιστορική Κόκκινη Πλατεία στο κέντρο της Μόσχας που εντυπωσιάζει με τα επιβλητικά μνημεία που βρίσκονται γύρω της: τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βασιλείου με τους πολύχρωμους τρούλους του, το Μαυσωλείο του Λένιν όπου κείτεται ο ηγέτης των Μπολσεβίκων, τα τείχη του Κρεμλίνου, το Κρατικό Ιστορικό Μουσείο στο οποίο αν και δεν καταλαβαίναμε τις ρώσικες επιγραφές κάτω από τα εκθέματα, γύρισε τον χρόνο πίσω και μας έκανε ένα ταξίδι στην Ιστορία. Η επίσκεψη στο Κρεμλίνο την επόμενη μέρα μας καθήλωσε, μια τεράστια πολιτεία που αποτελεί σύμβολο εξουσίας και δύναμης και εντυπωσιάζει με τους επιχρυσωμένους τρούλους της.
Ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Βασιλείου στη Μόσχα
Η Μόσχα δε σταματά στις μεγαλειώδεις ορθόδοξες εκκλησίες, έχει να μας προσφέρει πολλές εμπειρίες ακόμα. Ένα απόγευμα-μάθημα τέχνης στο πιο φιλοτεχνημένο μετρό του κόσμου, μία αξέχαστη ποδηλατάδα στο πάρκο Ostankino, μία ξένοιαστη βόλτα στο αγαπημένο πάρκο των Μοσχοβιτών το Gorky, μία διαστημική επίσκεψη στο μουσείο των Κοσμοναυτών, το άγαλμα του Μαρξ με την επιγραφή «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», βραδινές βόλτες στους φωταγωγημένους και πεντακάθαρους δρόμους της, ένα πρωινό στο μπαρόκ εμπορικό κέντρο GUM, ένα γεύμα για τέσσερις ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες στο αριστοκρατικό Café Pushkin, βραδινή διασκέδαση με μπύρες και βότκα, την ανεύρεση της πιο όμορφης μπάμπουσκας σε φολκλόρ μαγαζιά και υπαίθριες αγορές, συνομιλίες με Ρώσους που μιλάνε ή δεν μιλάνε αγγλικά καθώς και την διαπίστωση ότι οι Ρωσίδες είναι πάντα περιποιημένες ανεξαρτήτως ηλικίας. Κι αν με ρωτήσετε για το φαγητό; Εννοείται πως δοκιμάσαμε την περίφημη σούπα borsch με κρέας και παντζάρια και τα φημισμένα pelmeni που μοιάζουν με ραβιόλια. Γεια στα χέρια τους!
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να αφήσουμε τη Μόσχα, να προμηθευτούμε φαγητό για το πρώτο κομμάτι της διαδρομής μας, να φορτωσουμε τα 14κιλα backpack μας και να επιβιβαστούμε στον ιστορικό ΥΠΕΡΣΙΒΗΡΙΚΟ! «Καλίνκα καλίνκα μαγιά!»
ΚΑΜΑΡΟΥΛΑ ΜΙΑ ΣΤΑΛΙΑ ΕΝΑ ΕΠΙ ΚΑΝΕΝΑ…
Περνάμε έλεγχο διαβατηρίων και ένας ένας επιβιβάζεται στο τρένο ανυπόμονος να γνωρίσει το μέρος που θα μας φιλοξενήσει τις επόμενες 35 ώρες. Είχαμε επιλέξει να ταξιδέψουμε σε ένα κουπέ της δεύτερης θέσης. Η πρώτη μας αντίδραση με το που το αντικρίσαμε; Τραγελαφική. Το δωμάτιό μας ήταν οριακά 2 επί 3, δεν χωρούσαμε να μπούμε μέσα έτσι όπως ήμαστε φορτωμένοι με τα backpack και τις προμήθειες, η ζέστη ήταν αφόρητη και όλα τα παράθυρα ήταν κλειστά. Παρόλα αυτά γελάγαμε πολύ, η περιπέτεια ξεκινούσε!!! Μπορεί να μας πήρε τελικά περίπου 3 ώρες να τακτοποιηθούμε στο νέο μας σπίτι αλλά τελικά τα καταφέραμε. Η τρενοσυνοδός, provodnitsa στα ρώσικα, μας έφερε σεντόνια και πετσέτες αφού συνεννοηθήκαμε σε άπταιστη νοηματική.
Κεφάλαιο τουαλέτα. Οι τουαλέτες είναι μικρές σαν του αεροπλάνου και δεν έχουν ροή νερού. Γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν τα σαμοβάρ από τα οποία μπορείς να γεμίσεις τον θερμό σου με βραστό νερό, να το αφήσεις να κρυώσει και να το χρησιμοποιήσεις όταν θες για να πλύνεις το πρόσωπό σου και τα δόντια σου. Επίσης δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνεις μπάνιο και γι’ αυτό και είχαμε προμηθευτεί με υγρές πετσέτες για να μπανιαριζόμαστε. Αυτό το πρώτο βράδυ, ήταν βράδυ προσαρμογής για εμάς στον κόσμο του υπερσιβηρικού…
Στους ενδιάμεσους σταθμούς ο κόσμος επιβιβάζεται στον Υπερσιβηρικό
Η επόμενη μέρα στο τρένο κύλησε πολύ όμορφα! Ξυπνήσαμε και φάγαμε όλοι μαζί πρωινό, συζητήσαμε, παίξαμε χαρτιά, ακούσαμε μουσική, βγάλαμε φωτογραφίες, διαβάσαμε τα βιβλία μας και το βασικότερο απολαύσαμε τα όμορφα τοπία της Ρωσίας από το παράθυρο του κουπέ μας. Στο Kirov το τρένο έκανε μια μεγάλη στάση και εκεί βρήκαμε την ευκαιρία να κατέβουμε για να ξεμουδιάσουμε λίγο και να αγοράσουμε προμήθειες από τους μικροπωλητές που πουλάνε τοπικά προιόντα. Το ταξίδι μας συνεχίζεται και περιέργως ο χρόνος περνάει πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι φανταζόμασταν. Έχουμε περάσει ήδη δύο ζώνες ώρας και ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε. Την επόμενη μέρα θα είμαστε στην Εκατέρινμπουργκ.
Απολαμβάνοντας μέσα από το κουπέ μας τα ρωσικά τοπία
Η ΦΙΛΗ ΜΑΣ Η ΕΚΑΤΕΡΙΝΜΠΟΥΡΓΚ
Για να είμαστε ειλικρινείς σταματήσαμε στην Εκατέρινμπουργκ μετά από 1819 km ταξίδι για δύο και μόνο λόγους: πρώτον, για να ξεπιαστούμε από αυτό το πολύωρο ταξίδι και δεύτερον και σημαντικότερον για να επισκεφτούμε κάτι πολύ εντυπωσιακό, τα σύνορα Ευρώπης-Ασίας. Δεν αφήσαμε τον χρόνο να πάει χαμένο και οδηγηθήκαμε προς το σημείο που οι δύο αυτές ήπειροι ενώνονται. Πόσο μαγικό το ένα δευτερόλεπτο να βρίσκεσαι στην Ασία και το άλλο στην Ευρώπη ή ακόμα καλύτερα να είσαι με το ένα πόδι στην Ευρώπη και με το άλλο στην Ασία;
Ευρώπη ή Ασία; Ασία ή Ευρώπη;
Οι λίγες ώρες που απέμειναν να ξοδέψουμε στη φιλόξενη Εκατέρινμπουργκ επιφύλλασαν μία βαρκάδα στο ποτάμι της πόλης με τον Αλέξανδρο να τραβάει κουπί, μία ευχάριστη έκπληξη με ένα συγκρότημα που χόρευε παραδοσιακούς ρώσικους χορούς, την γνωριμία με έναν Έλληνα που έμενε εκεί, την επίσκεψη στην εκκλησία οπου η οικογένεια του τσάρου Νικόλαου ΙΙ σκοτώθηκε, φωτογραφίες και βίντεο από τον ψηλότερο πύργο της πόλης και αρκετό φαγητό. Απόψε επιβιβαζόμαστε στο τρένο!
ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ 57 ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΣΙΒΗΡΙΑ
Για να περάσουν αυτές οι δυόμιση μέρες στο τρένο θα πρέπει για αρχή να τακτοποιηθούμε σωστά μέσα στο κουπέ, μια διαδικασία που πλέον μάς είναι γνώριμη. Οι ώρες στο τρένο περνάνε και πάλι γρήγορα. Οι δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε δεν είναι πολλές και εναλλάσσονται κυρίως μεταξύ ύπνου, φαγητού, συζήτησης, ομαδικών παιχνιδιών, μια βόλτα στο εστιατόριο και το αγαπημένο όλων: να χαζεύουμε έξω από το παράθυρο τα μαγευτικά τοπία της Σιβηρίας. Ο καιρός έχει ήδη αρχίσει και αλλάζει, βρέχει και η θερμοκρασία πέφτει όσο απομακρυνόμαστε από τη ζεστή αυγουστιάτικη Μόσχα. Απολαμβάνουμε κάθε στιγμή του ταξιδιού, ο χρόνος σταματά να μας απασχολεί αφού περνάμε σταδιακά και άλλες 3 ζώνες ώρας ακόμα, αφηνόμαστε ελεύθεροι στα περίπου 3400 km ταξιδιού…
Τα χαρακτηριστικά ξύλινα σπιτάκια στα χωριά της Σιβηρίας μέσα από το τρένο
Πρωινό στο τρένο
ΛΙΜΝΗ ΒΑΪΚΑΛΗ: ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ
Είμαστε στο Ιρκούτσκ, στην καρδιά του νότιου τμήματος της Σιβηρίας, μια πόλη που δεν μας θυμίζει πολλά από τις προηγούμενες δύο πόλεις. Έχουμε αφήσει πίσω την αριστοκρατική Μόσχα και τη γλυκιά Εκατέρινμπουργκ και ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας: λεωφορεία της Ελλάδας του ‘60, μία παλιά γραμμή τραμ, διαφορετικές φυσιογνωμίες ανθρώπων, μία άλλη καθημερινότητα σε μία Ρωσία δύο ταχυτήτων. Μία βόλτα στην πόλη μας έδωσε μια καλή γεύση από τη ζωή των ανθρώπων σε μία από τις σημαντικότερες πόλεις της Σιβηρίας.
Είμαστε μόνο μία ώρα μακριά από τη μυθική λίμνη Βαϊκάλη, το «μπλε μάτι της Σιβηρίας» όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι. Ανυπομονώ όσο τίποτα άλλο να δω από κοντά αυτό το θαύμα της φύσης που κατέχει δύο πρωτιές: της αρχαιότερης και της βαθύτερης λίμνης στον κόσμο. Ξεκινήσαμε από το χωριό Listvyanka όπου και περπατήσαμε στην υπαίθρια αγορά με το χαρακτηριστικό παστό ψάρι και κάναμε περίπου 22 km πεζοπορία θαυμάζοντας τα πανέμορφα δάση της Σιβηρίας, μία φύση απείρου κάλλους.
Υπαίθρια αγορά που πουλάει το χαρακτηριστικό παστό ψάρι
Λίγες ώρες μετά, έχοντας κάνει τη μισή διαδρομή, έχουμε βρεθεί μπροστά στη λίμνη Βαϊκάλη. Το τοπίο κόβει την ανάσα και εμείς νιώθουμε ευγνώμωνες που έχουμε την τύχη να βλέπουμε από κοντά αυτό το εντυπωσιακό σκηνικό.
Και τώρα είχε έρθει η ώρα να βάλουμε τα μαγιό μας στην τοποθεσία Σιβηρία. Δε θα μπορούσαμε παρά να βουτήξουμε στα παγωμένα νερά της λίμνης. Εξάλλου υπάρχει και ένας μύθος που την ακολουθεί, όποιος βουτήξει στα κρύα νερά της κερδίζει 25 χρόνια ζωής ή … πεθαίνει ακαριαία. Ό,τι και να γίνει θα έχουμε εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής και θα καταρρίψουμε την άποψη μιας φίλης μας που μας έλεγε «Το καλοκαίρι πάνε παραλία, δεν πάνε Σιβηρία!». Το νερό ήταν εξαιρετικά παγωμένο αλλά η εμπειρία μοναδική! Μας έμεναν λίγες ώρες ακόμη για να φτάσουμε στο μικρό χωριό στα παράλια της λίμνης, το Bolshie Koty, όπου και θα διανυκτερεύαμε το βράδυ.
Μπάνιο στα παγωμένα νερά της λίμνης Βαϊκάλης
Οι συνθήκες στο μικρό αυτό χωριό δεν είναι οι ιδανικές από πολλές οπτικές: κρύο, βροχή, ιδιόμορφες τουαλέτες σαν πηγάδια. Παρ’ όλα αυτά το χωριό σου μετέδιδε μία ατμόσφαιρα μυστηρίου με τα πολλά ξύλινα σπιτάκια, τους χωμάτινους δρόμους και την αινιγματική λίμνη να το βρέχει.
Bolshie Koty: μικρό χωριό στη λίμνη Βαϊκάλη
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να εξερευνούμε το χωριό κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες και με μόνη διέξοδο το μοναδικό μαγαζί-μπακάλικο του χωριού. Κάπου εκεί χόρεψα και έναν μαλεβιζιώτη, εξηγώντας στους υπόλοιπους ταξιδιώτες που με κοιτούσαν ότι είναι ένας παραδοσιακός κρητικός χορός. Το καραβάκι ήρθε να μας παραλάβει για να επιστρέψουμε και πάλι πίσω στο Ιρκούτσκ!
ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΗ ΡΩΣΙΑ…
Να ’μαστε και πάλι στο τρένο! Κάπου εδώ αφήνουμε την τεράστια Ρωσία για να κατευθυνθούμε με τον ΥΠΕΡΜΟΓΓΟΛΙΚΟ στην πρωτεύουσα της Μογγολίας, το Ουλάν Μπατόρ. Το τρένο δεν έχεις μεγάλες διαφορές από το ρώσικο, το ταξίδι διαρκεί περίπου 24 ώρες και η πιο ιδιαίτερη στιγμή του είναι όταν σταματήσαμε για έλεγχο στα σύνορα, ο οποίος πραγματοποίηθηκε από τον ρωσικό και μετά από τον μογγολικό στρατό.
Η λίμνη Βαϊκάλη μέσα από το τρένο
Έχουμε μπει Μογγολία! Το τοπίο έξω από το παράθυρο έχει αλλάξει τελείως. Από τα πολύχρωμα σπιτάκια της Ρωσίας, βρισκόμαστε ξαφνικά σε τεράστιες εκτάσεις πρασίνου, τις μαγευτικές στέπες της Μογγολίας! Αυτό το σκηνικό έξω από το παράθυρο με έχει πραγματικά συνεπάρει…
ΜΟΓΓΟΛΙΑ: ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΟΛΛΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ
Φτάνοντας στο Ουλάν Μπατόρ, δεν ενθουσιάζεσαι με την ομορφιά της πόλης. Μια πόλη που φιλοξενεί το 45% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, άναρχα δομημένη, με πολλούς ουρανοξύστες, ψηλές γκρίζες πολυκατοικίες και κάπου ανάμεσα μερικές σκόρπιες χαρακτηριστικές σκηνές των νομάδων, τα γνωστά ger ή γιούρτες. Αυτή την πόλη όμως πραγματικά την αγαπήσαμε. Η βόλτα στους δρόμους αυτής της γεμάτη θόρυβο και κίνηση πόλης ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και μας επιφύλλασε αξέχαστες στιγμές. Αγαπημένη στιγμή αδιαμφισβήτητα ήταν η επίσκεψη στο βουδιστικό μοναστήρι Gandan Khiid, το μεγαλύτερο και παλιότερο μοναστήρι της πόλης, το οποίο φιλοξενεί πάνω από 5000 μοναχούς. Εκεί, είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια τελετή μέσα στους πολύχρωμους και εντυπωσιακούς ναούς του με τη συμμετοχή πολλών μοναχών οι οποίοι με τις φωνές τους και με τύμπανα δημιουργούσαν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα.
Βουδιστικό μοναστήρι Gandam Khiid
Η περιήγηση στους δρόμους του UB, όπως τη λένε οι ντόπιοι, συνεχίστηκε για δύο 24ωρα και μας έδωσε να καταλάβουμε πως η πόλη που έχει περισσότερα μαγαζιά για καραόκε από σούπερ μάρκετ, που οι οδηγοί οδηγούν σαν τρελοί, που η επιβίβαση σε ένα τοπικό λεωφορείο είναι μία κούρσα θανάτου, που οι δρόμοι της πλημμυρίζουν μετά από μία απλή βροχή και αναγκαστήκαμε να βουτήξουμε μέσα στα νερά για να διασχίσουμε τους δρόμους, που οι άνθρωποί της είναι πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι αξίζει να έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά κάθε ταξιδιώτη.
Φεύγουμε από το UB για να ζήσουμε μαζί με τους νομάδες στις καταπράσινες στέπες, στα γκερ! Στη διαδρομή ο οδηγός μας, ένας γλυκύτατος Μογγόλος ο Ογνούν, έκανε μία στάση στο 40 μέτρων άγαλμα του Τζένγκις Χαν, του στρατιωτικού ηγέτη που λατρεύουν οι Μογγόλοι το οποίο είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Απολαύσαμε την πανοραμική θέα και κατευθυνθήκαμε προς το σημείο που θα συναντούσαμε την οικογένεια που θα μας φιλοξενούσε στα γκερ της.
Στο άγαλμα του Τζένγκις Χαν
Άλογα και αετοί στη μογγολική γη
Ένα παλιό φορτηγάκι με καρότσα και οδηγό μία Μογγόλα κυρία, ήρθε να μας παραλάβει για να μας οδηγήσει στο γκερ. Μάθαμε πως οι νομάδες μετακινούνται 4 φορές τον χρόνο για να βρουν ιδανικότερες συνθήκες για να ζήσουν. Αυτή η καροτσάδα… μία διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων μέσα στη μογγολική φύση με εικόνες που ακόμα και η καλύτερη φωτογραφία τις αδικεί. Η διαμονή μας εκεί ξεκίνησε κάνοντας ιππασία διασχίζοντας τις μογγολικές στέπες, με οδηγού έναν έφηβο Μογγόλο. Το βράδυ, η φιλόξενη οικοδέσποια μας ετοίμασε μια παραδοσιακή μογγολική σούπα με κρέας και λαχανικά την οποία απολαύσαμε στο πανέμορφο γκερ μας.
Το γκερ μας
Δεν μπορώ να πω πολλά γιατί όλα μου φαίνονται φτωχά για να περιγράψω τη ζωή εκεί. Απόλυτη ελευθερία, στη μέση του πουθενά, εκεί που το μάτι χάνεται μπροστά στην τελειότητα της φύσης, που ο χρόνος σταματάει, που τίποτα πια δεν έχει σημασία και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σου κρύψει τον ήλιο που ανατέλλει… Και όταν βραδιάζει, πιστεύεις στα θαύματα γιατί αυτόν τον έναστρο ουρανό δεν τον έχεις δει πραγματικά πουθενά…
Το πρωί μας περίμενε ένα παραδοσιακό μογγολικό πρωινό με τηγανίτες και χειροποίητο γιαούρτι και ένας περίπατος στη φύση ανάμεσα σε σκόρπια γκερ και κοπάδια ζώων. Η καρότσα ήταν εκεί για το δρόμο της επιστροφής, μόνο που αυτή τη φορά λειτουργούσε και σαν τοπικό ταξί και συνταξιδέψαμε με μερικούς ντόπιους που μας μιλούσαν στα μογγολικά.
Απολαμβάνοντας το μογγολικό πρωινό μας
Βρισκόμαστε ήδη στο αυτοκίνητο του Ογνούν που οδηγούσε στους χωματόδρομους της μογγολικής επαρχίας και κόρναρε ανά τακτά χρονικά διαστήματα στις αγελάδες ή τα γιακ που βρισκόντουσαν μέσα στους δρόμους. Στην επιστροφή μας στην πρωτεύουσα, κάναμε μία στάση στο φυσικό μνημείο της πέτρας-χελώνας και στο ναό Aryapala που είναι κέντρο διαλογισμού.
Με τον Ογνούν στο ναό Aryapala
Επιστρέφουμε στο Ουλάν Μπατόρ και χαιρετάμε την πόλη από ψηλά στο Zaisan Memorial. Αντίο Μογγολία!
Το Ουλάν Μπατόρ από ψηλά
Το τελευταίο τρένο….
Επιβιβιβαζόμαστε στο τρένο για τον τελικό μας προορισμό,το Πεκίνο. Αυτή τη φορά το τρένο είναι πολύ καλύτερο από τα προηγούμενα τρία, ένα πραγματικό ξενοδοχείο στις ράγες. Μία επίσκεψη στο εστιατόριο του τρένου μας γέμισε ενέργεια μιας και γινόταν ένα μικρό πάρτι με μουσική και μπύρες από μερικούς ταξιδιώτες. Η πορεία του τρένου σταμάτησε κάποια στιγμή για να περάσουμε τον έλεγχο στα σύνορα Μογγολίας-Κίνας, μια διαδικασία που διήρκησε 4 ολόκληρες ώρες. Τα τοπία ξαναλλάζουν και με κολλημένο το πρόσωπο στο τζάμι βλέπουμε την πλούσια βλάστηση της κινεζικής γης…
Οι μογγολικές στέπες μέσα από το τρένο
Πεκίνο: εκεί που το σύγχρονο στοιχείο συναντά τον αρχαίο πολιτισμό
Από τον σιδηροδοδρομικό σταθμό κιόλας, καταλαβαίνεις πως οι ρυθμοί αυτής της πόλης είναι εξαιρετικά γρήγοροι. Τεράστιο, πολύβουο, πολύχρωμο, ζεστό, κάπως αποπνικτικό, σύγχρονο, σε αρμονία με το ιστορικό του παρελθόν, το Πεκίνο των 20 εκατομμμυρίων κατοίκων είναι εδώ για να το ανακαλύψουμε.
Μία βραδινή ποδηλατάδα με τουκ τουκ στα χουτόνγκ, τα στενά δρομάκια της πόλης, μας έδωσε μία γρήγορη γεύση από το αντιφατικό Πεκίνο. Η επίσκεψη στην αχανή Απαγορευμένη Πόλη, πόλη-ανάκτορο των αυτοκρατόρων της Κίνας, δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Εκεί, ζήσαμε και την πρωτόγνωρη εμπειρία του να μας σταματάνε και να μας φωτογραφίζουν συνέχεια μικρά Κινεζάκια με τις οικογένειές τους.
Συνεχίσαμε, διασχίζοντας τη λαοθάλασσα της πλατείας Τιανανμέν, περπατώντας στους τεράστιους εμπορικούς δρόμους της πόλης, κάνοντας παζάρια στο Silk Market άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με παταγώδη αποτυχία, κάνοντας μια νυχτερινή βόλτα στο ασφυκτικά γεμάτο κόσμο Night Market όπου μπορούσες να φας ότι τραβούσε η όρεξή σου. Δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφτούμε τον Ναό του Ουρανού και τα Καλοκαιρινά Ανάκτορα που σε ταξιδεύουν χρόνια πίσω στην ιστορία αυτού του πολιτισμού. Και δεν φεύγεις από το Πεκίνο αν δεν έχεις περπατήσει στο συναρπαστικό Σινικό Τείχος, το μεγαλύτερο σε έκταση ανθρώπινο οικοδόμημα, ένα από τα εφτά σύγχρονα θαύματα του κόσμου. Ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. Ανεβαίνοντας με ένα ιδιόμορφο τελεφερίκ στο Mutianyu, περπατήσαμε για περίπου 3 ώρες στα τείχη και απολαύσαμε τα μαγευτικά τοπία υπό μία αποπνικτική βέβαια ατμόσφαιρα με ζέστη και υγρασία. Αυτό δεν μας εμπόδισε να εξερευνήσουμε αυτό το υπέροχο δημιούργημα και να βγάλουμε πολλές φωτογραφίες μεταξύ μας αλλά και με ντόπιους.
Λίγο μετά την αυγή του ήλιου στο Σινικό Τείχος
Έχουμε φτάσει στη μέρα της αναχώρησης, με τέσσερα backpack γεμάτα αναμνήσεις, εμπειρίες, εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα μέσα μας. Κι αν με ρωτήσετε πώς αισθάνομαι που διέσχισα το 1/3 του πλανήτη με αυτό το ταξίδι; Τυχερή που το έκανα, ευγνώμων που το έζησα με αυτή την παρέα και ευτυχισμένη που αυτά που ζήσαμε και κερδίσαμε δεν μπορούν να αποτυπωθούν πουθενά γιατί είναι τόσα πολλά, μοναδικά που θα ζουν μέσα μας και θα αναβιώνουν όταν συναντιόμαστε πάλι εμείς οι τέσσερις. Και επειδή τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτούς, δύο λόγια από τους trans–survivors:
Χριστίνα: «Είναι μεγάλη τύχη να έχω αυτούς τους τρεις υπέροχους φίλους, που μαζί αποφασίσαμε, οργανώσαμε και ζήσαμε αυτό το ταξίδι. Που βουτήξαμε στη λίμνη Βαϊκάλη, που περιπλανηθήκαμε με μια καρότσα, με μια βαρκούλα, με ποδήλατα, με άλογα…Που μαγευτήκαμε κάτω από έναν πεντακάθαρο αστροκέντητο ουρανό στη Μογγολία, που κατεβήκαμε το Σινικό Τείχος με τσουλήθρα…και άλλα πολλά! Που πέσαμε, αλλά σηκωθήκαμε, και ξανά…Και που γελάσαμε και γελάμε ακόμα πολύ! Και για όλα αυτά τους υπερευχαριστώ!»
Ιόλη: «ΜΟΝΑΔΙΚΗ εμπειρία με τη πιο γλυκιά παρέα! Ξεκινώντας από τη Σουηδία, συνάντησα τους συνταξιδιώτες μου Άλεξ, Μαριλένα και Χριστίνα στην πανέμορφη Μόσχα και διασχίσαμε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη παίρνοντας αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία, πλοία, καρότσες, άλογα, τουκ-τουκ με τελικό προορισμό μας το Πεκίνο, βλέποντας ανεπανάληπτα τοπία και γνωρίζοντας ξεχωριστούς ανθρώπους.»
Αλέξανδρος: «Ένα ταξίδι που το ονειρευόμουν από τα 15 μου, δέκα περίπου χρόνια αργότερα έγινε πραγματικότητα! Οι εμπειρίες που έζησα είναι αμέτρητες, όπως και τα τοπία και οι κουλτούρες που ήρθα σε επαφή. Ξεκινώντας από το ευρωπαϊκό κομμάτι της Ρωσίας, περνώντας σταδιακά στη Σιβηρία και στη συνέχεια στις στέππες της Μογγολίας και στη χαώδη καθημερινότητα του Πεκίνου, έμαθα όχι μόνο τους διαφορετικούς τρόπους ζωής των ανθρώπων σε αυτά τα μέρη αλλά και τις αντιλήψεις τους για αυτή. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με έναν όχι και τόσο διαδεδομένο τρόπο μετακίνησης τόσο μεγάλων αποστάσεων, αλλά και μαζί με τα πλέον τρία κατάλληλα άτομα για αυτό το ταξίδι, σίγουρα άνοιξαν τους ορίζοντες μου και επιβεβαίωσαν τις προβλέψεις μου ότι Ο ΥΠΕΡΣΙΒΗΡΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ!»
Της Μαριλένας Καραβιτάκη
