ΑΝΝΑ ΦΙΛΙΩΤΟΥ
To Εργαστήρι της Οδού Πανόρμου
Μυθιστόρημα βιογραφικής υφής αποτελεί το σανό πρόσφατο λογοτεχνικό έργο της Άννας Φιλιώτου, καθηγήτριας αιματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία έχουμε αναφερθεί στα “Κρητικά Nέα” και πάλι παρουσιάζοντας το βιβλίο της “Σπύρος και Δανάη Φιλιώτου” (Ιανουάριος 2016) με τη ζωή των διαπρεπών εκπαιδευτικών γονέων της (μαθηματικό πατέρα, φιλόλογο μητέρα), καθώς και το θεατρικό δοκίμιο της “Το ξίφος του Αγαμέμνονα” (Ιανουάριος 2019).
“Tο εργαστήριο” έχει κεντρικό πρόσωπο 20χρονη κοπέλα της δεκαετίας του 1960, ορφανή από πατέρα εγκαταλείπει μαζί με τη μητέρα της το ορεινό χωριό τους και προσπαθεί για καλύτερη ζωή στο κλεινόν άστυ, την Αθήνα, δίδοντας σκληρό αγώνα επιβίωσης, ο οποίος αποβαίνει ακόμα σκληρότερος όταν γίνετε μητέρα μιας κόρης από πρόσκαιρο δεσμό με ανάξιο σύντροφο, που ήδη έχει αποκόψει κάθε επαφή μαζί του.
Τελικά, με αγώνα συνεχή, καταξιώνεται σαν δημιουργός θαυμασίων αγγειοπλαστικών έργων, έχοντας δάσκαλό της γέρο τεχνίτη από τις μαργαρίτες του Ρεθύμνου, για τις οποίες η συγγραφέας αφιερώνει αρκετές σελίδες εξαιρώντας την και σήμερα ακμάζουσα κεραμική παράδοση.
Όμως του χρόνου τα γυρίσματα παραπάνω δεν έχουν, μας το καλό και το κακό περιπάτου και τρέχου, ανατρέπει την ευτυχία με τον απρόσμενο πλατωνικό έρωτα της κόρης για τον όντως ιδανικό σύντροφο της μάνας, με αναπόφευκτη τη μεταξύ τους σύγκρουση με πάθη, περιπέτειες και αναγνώριση της αλήθειας, στοιχεία που προσδίδουν στο μυθιστόρημα μορφή τραγωδίας (Αριστοτέλης). Η κάθαρσις επέρχεται με συμφιλίωση και αμοιβαία αισθήματα στοργής και αγάπης, πριν από την πρόωρη θανή της μάνας, με την κόρη να μπαίνει στον στίβο της ζωής ως θεραπαίνιδα του Ασκληπιού και του Ιπποκράτους.
Η πλοκή του μυθιστορήματος είναι όντως ευρηματική με αρκετά flashback στην ανάπτυξη του, άψογη γλωσσική έκφραση, εύστοχη διαμόρφωση χαρακτήρων, και ψυχοσωματικών καταστάεων, που δίνουν στο έργο και κοινωνιολογική αξία.
“Ένα μυθιστόρημα με εναλλασσόμενες εικόνες και απρόοπτες καταστάσεις, που αποτελεί ταυτόχρονα ύμνο για αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές”, όπως επιγραμματικά το χαρακτηρίζει η κυρία Φιλιώτου την οποία και αυτή εγκάρδιος σγχαίρουμε.
Δρ. Γιώργος Αικατερινίδης
